top of page

APOTEOZA ZIEMNIAKA, czyli jak we Francuza zmienić Polaka

Zaktualizowano: 27 sie 2020


(uwaga: lokowanie produktu)


Siedziałam nad wczorajszymi ziemniakami, których nikt nie zjadł tylko dlatego, że BRZYDKO WYGLĄDAŁY i załamałam się, że ludzie nawet żarcie, któremu ciemiężone narody zawdzięczają przetrwanie, oceniają po wyglądzie.

Krew mi w żyłach zawrzała, schwyciłam sztandar w dłoń (przekonana, że wyglądam jak „Wolność wiodąca lud na barykady” Delacroix), już nasadzałam bagnet na broń, gotowa walczyć o honor ufajdanych ziemią polskich bulw, oddać me życie idealnej pani domu za szacunek do skromnego pożywienia! Przecież nawet z ziemniaka da się wykrzesać piękno, łkałam czystym od grzechu głosem Zosi z Pana Tadeusza, a łzy uniesienia nad własną szlachetnością spływały po mych różanych policzkach w kolorze dzięcieliny („Dzięcielina Polonaise” by Dior, couleur 219).

Wtedy mój wzrok padł na popielnik, z którego zamrugała na mnie filuternie butelka Chopina i druga Baczewskiego. Zaklęte w szkle piękno krystalicznie czyste jak chustka do nosa Najświętszej Panienki.

Usiadłam nieco rozczarowana, że mnie ubiegli. Poprawiłam nieskromnie opadające ramiączko zgrzebnej sukienki z polskiego lnu w kolorze bleu, rewolucjonizm schowałam do szuflady ze świecami na czarną godzinę (lub przyjście Pana) i przerobiłam kartofle na gratin.




#kuchniadramatyczna

13 wyświetleń0 komentarzy

Ostatnie posty

Zobacz wszystkie
Post: Blog2 Post
bottom of page