LAMENT PO MEKSYKAŃSKU, czyli modlitwa do Najświętszej Wanienki z Batata.

Dziś przed Internetem

głąb serca otworzę, Smutno mi, Boże!

Gdy w kraju zaraza i PiSu knowanie, Smutno mi, Panie!

Sto mil od brzegu, sto mil od Giewontu, Znów pielgrzymuję po wódę do dyskontu, Modlę o Pfeizera, owoc zakazany, Dla pomazańców bożych zaklepany, Radomiaczek Pany!

Zad mój obleczon w żałobne barchany, Mój kark zdrętwiały, na co mi asany, Ma pościel nieświeża i puste me łoże, Smutno mi, Boże!

Sąsiadka-franca drugą dawkę bierze, W zapamiętaniu tłukę wsze talerze, Bo mnie pisane wieczne poczekanie, Smutno mi, Panie!

Zanurzam dłonie w mięsa pełnym garze, Żarciem ukoję wkurfu gęste zorze! W sukurs nadchodzi blender, bardzo ostre noże, Smutno mi, Boże!

Wasza Matka Boska Komediowska pozdrawia ze zmarzłosfery.

PS Juliusz wybacz!